Opłaty licencyjne w kosztach uzyskania przychodu

WSA w Krakowie potwierdził możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu opłat licencyjnych poniesionych przez podatnika.

W wyroku z 7 marca 2018 r. (I SA/Kr 45/18) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uznał, że w sytuacji, gdy podatnik wytworzył znaki towarowe, a następnie wniósł je w formie wkładu niepieniężnego do podmiotu powiązanego, który zbył je do kolejnej spółki, opłaty licencyjne z tytułu korzystania z tych znaków spełniają przesłanki uznania za koszty uzyskania przychodów.

Istota problemu

Jak podaje PWC Polska, WSA w Krakowie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Krakowie kwestionującą możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w CIT wydatków poniesionych przez podatnika na opłaty licencyjne z tytułu korzystania ze znaków towarowych. Z perspektywy organu podatkowego, kluczowym aspektem był sposób przeniesienia aktywów w postaci znaków towarowych do podmiotu powiązanego oraz racjonalność gospodarcza podjętych działań z punktu widzenia podatnika.

Sprawa dotyczyła podatnika, który wytworzył znaki towarowe w ramach własnej działalności gospodarczej. Następnie, w roku 2014 podatnik wniósł te aktywa w formie wkładu niepieniężnego do podmiotu powiązanego, który to podmiot z kolei sprzedał znaki towarowe do innego podmiotu powiązanego. Z tytułu korzystania ze znaków towarowych w prowadzonej działalności, podatnik otrzymał od obu podmiotów powiązanych faktury dokumentujące opłaty licencyjne. Opłaty te zostały uiszczone, a wydatki z tego tytułu podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.

W toku kontroli organy podatkowe zakwestionowały zaliczenie wydatków na opłaty licencyjne do KUP. Zdaniem władz skarbowych, wydatki te nie spełniają przesłanek uznania za koszty podatkowe, gdyż - z perspektywy podatnika - nie zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów czy zabezpieczenia ich źródła. Organy podkreśliły, że przeniesienie tak istotnych aktywów podatnika nie znajduje gospodarczego uzasadnienia, a wydatki na opłaty licencyjne zabezpieczają jedynie interesy właścicieli podatnika a nie samego podatnika.

W decyzjach obu instancji wskazano że kontekst ekonomiczny i ciąg czynności prowadzących do zawarcia umów licencyjnych świadczą o tym, że działania te były wynikiem zaplanowanego procesu, którego założeniem od samego początku było ponoszenie mniejszych obciążeń podatkowych przez podatnika. PwC udzieliło podatnikowi wsparcia w zaskarżeniu decyzji i reprezentowało go przed sądem.

Rozstrzygnięcie sporu

W wydanym wyroku WSA w Krakowie nie podzielił stanowiska władz skarbowych. W ustnym uzasadnieniu wyroku, sąd wskazał na następujące kluczowe motywy zajętego stanowiska.

Z jednej strony, organy - w sposób prawnie niedopuszczalny - operowały w istocie klauzulą przeciwko unikaniu opodatkowania przed jej wejściem w życie. Po drugie, w praktyce gospodarczej istnieją sytuacje, w których cel poniesienia wydatku (osiągnięcie przychodu czy zabezpieczenia jego źródła) nie zostaje osiągnięty w krótkoterminowej perspektywie, lecz to nie niweczy z góry uznania tego wydatku za koszt podatkowy.

Co więcej, nawet jeśli niektóre działania podatnika noszą pewne znamiona optymalizacji, to optymalizacja sama w sobie nie jest zabroniona - podatnik nie ma obowiązku maksymalizowania swoich obowiązków fiskalnych. Na koniec, sąd wskazał, że w takich sprawach należy uwzględnić specyfikę aktywa, jakim są znaki towarowe oraz fakt, że restrukturyzacja grupy w tym zakresie może wynikać z przyjętej strategii, np. chęci dywersyfikacji ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Powyższe argumenty doprowadziły sąd do uznania, że wydatki poniesione na opłaty licencyjne stanowią koszty uzyskania przychodów w CIT.

Konsekwencje orzeczenia

Z perspektywy przepisów prawa, wydany wyrok znajduje zastosowanie jedynie w rozstrzyganej sprawie i nie ma mocy wiążącej dla innych podatników. Niemniej, można oczekiwać, że wpłynie on pozytywnie na dalszą praktykę władz skarbowych oraz sądów administracyjnych w przedmiocie zaliczania wydatków na opłaty licencyjne poniesionych przed nowelizacją, która weszła w życie 1 stycznia 2018 r. do kosztów podatkowych.

W szczególności, zwraca uwagę fakt, że WSA w Krakowie w ustnym uzasadnieniu poczynił kilka uwag natury ogólnej, które powinny mieć zastosowanie w podobnych sprawach, tj. brak możliwości faktycznego stosowania klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania do stanów faktycznych sprzed jej wejścia w życie czy też brak obowiązku podatnika do maksymalizowania swoich zobowiązań względem budżetu państwa. W tym kontekście, warto zwrócić uwagę, że analogiczne stanowisko w zbliżonym stanie faktycznym zajął już Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z 6 grudnia 2017 r. (I SA/Bd 896/17).

Zobacz nasz katalog sieci franczyzowych i upewnij się która franczyza będzie dla Ciebie najlepsza.